វណ្ណយុត្តិ

( ន. ) [វ័ន-ណៈយុត]   ( បា. ស. )
(សំ. វណ៌យុក្ត ឬ–យុក្តិ) គ្រឿង​ប្រដាប់​សម្រាប់​ប្រើ​ផ្សំ​ជា​មួយ​នឹង​អក្សរ វណ្ណយុត្ត​សម្រាប់​ប្រើ​ក្នុង​ភាសា​ខ្មែរ​មាន ១៨ យ៉ាង​គឺ៖
១- វិសជ៌នី ឬ វិសគ៌ៈ ឬ​ក៏ រះ​មុខ (ះ)

២- មូសិកទន្ត ឬ ធ្មេញ​កណ្តុរ ( ៉ )
៣- ត្រី​សព្ទ (៊)
៤- ទណ្ឌឃាត ឬ បដិសេធ (៍)
៥- របាទ ឬ រេផៈ (៌)
៦- រស្ស​សញ្ញា ឬ បន្តក់  ឬ បន្តក់ (់)
៧- សំយោគ​សញ្ញា (័)
៨- លេខ​ទោ ឬ អាមេណ្ឌិត​សញ្ញា (ៗ)
៩- លេខ​អស្តា (៏)
១០- កាកបាទ ឬ ជើង​ក្អែក (+)
១១- កុក្កុដ​នេត្រ ឬ ភ្នែក​មាន់ (៙)
១២- របះ (។)
១៣- របះ​ចប់ ឬ របះ​បរិយោសាន (៕)
១៤- គោមូត្រ (៚)
១៥- រ៉ាត់ ឬ គាប ( } )
១៦- រឮជ្ជុសញ្ញា (-)
១៧- មច្ឆណ្ឌ​សញ្ញា ឬ ពង​ត្រី (…)
១៨- បេយ្យាល (។ បេ ។) ឬ (។ល។)
ជា ១៩ យ៉ាង​នឹង យុគល​ពិន្ទុ នេះ (ៈ) ដែល​ទើប​នឹង​បង្កើត​ថ្មី សម្រាប់​ប្រើ​ចុច​សម្រួល​ពាក្យ​ឲ្យ​ងាយ​ថា, ដូច​ជា, ធុរៈ, ភារៈ, ព្យូហៈ, លក្ខណៈ ជាដើម ។ ក្នុង​វចនានុក្រម​នេះ មាន​ប្រើ​វណ្ណយុត្ត​របស់​អឺរ៉ុប​ផង គឺ . , ; : ? ! = < > “ ” ( ) សម្រួល​តាម​សម័យ​និយម (ដែល​ក្នុង​សម័យ​បច្ចុប្បន្ន​បាន​ឱ្យ​​ឈ្មោះ​ថា សំ. បា. ឬ​ជា​ខ្មែរ​អស់​ហើយ) ។