8:55 PM
Unknown
កូនត្រីចង់ជួបព្រះចន្ទ្រ
ថ្ងៃមួយកូនត្រីតូចមានការអផ្សុកយ៉ាងខ្លាំង ក៏ហែលមករកបងៗរបស់វាដើម្បីប្រលែងលេង ។ ពេលមក ដល់ កូនត្រីបានឮបងៗរបស់វានិយាយសសើរអំពីពន្លឺដ៏ចិញ្ចែងចិញ្ចាចរបស់ ព្រះចន្ទ្រ ។ កូនត្រីឮដូច្នោះក៏សុំឱ្យបងៗជូនទៅលេង ។ បងៗឆ្លើយថា :- ព្រះចន្ទ្រមិនទាន់មកដល់ទេ !
កូនត្រីមិនជឿក៏ទៅជួបឪពុក :
- ពុកៗអាចជូនកូនទៅមើលព្រះចន្ទ្រផងបានទេ ?
ឪពុកត្រីឆ្លើយ :
- ពេលនេះព្រះចន្ទ្រមិនទាន់ចេញពីផ្ទះទេ ពេលយប់ចាំពុកនាំកូនទៅមើល ។
កូនត្រីមិនជឿសម្តីរបស់ឪពុក រួចក៏ហែលចេញទៅរកព្រះចន្ទ្រតែម្នាក់ឯង ។ គ្រាន់តែចេញពីផ្ទះបាន បន្តិច កូនត្រីបានជួបត្រីចាបធំមួយ ។ ត្រីចាបនិយាយគំរាម :
- យើះ! អាកូនត្រីតូច ! យើងនឹងស៊ីឯងជាអាហារ ។
ថាហើយត្រីចាបក៏ដេញត្របាក់កូនត្រីតូចយ៉ាងសាហាវ ។ កូនត្រីខំហែលយ៉ាងលឿនហើយស្រែក :
- ម៉ែអើយជួយកូនផង ! ពុកអើយជួយកូនផង !
កូនត្រីបានហែលចូលទៅពួនក្នុងក្រហែងថ្មតូចៗដោយភិតភ័យ ។ ត្រីចាបមិនអាចចូលស៊ីកូនត្រីបាន ក៏ហែលចេញទៅ ។ ហែលទៅក្បែរព្រៃមួយ ស្រាប់តែមានក្តាមមួយយ៉ាងធំនិយាយគំរាមកូនត្រី :
- អាកូនត្រីព្រហើនក៏ហ៊ានហែលតែម្នាក់ឯង យើងនឹងចាប់ឯងស៊ីជាអាហារ !
កូនត្រីតូចឮដូចនោះភ័យយ៉ាងខ្លាំង ហើយក៏ប្រញាប់ហែលចូលទៅក្នុងសារាយ ។ មេក្តាមរក កូនត្រីមិន ឃើញក៏ហែលចេញទៅ ។ កូនត្រីដកដង្ហើមធំរួចនិយាយ :
- នៅក្រៅផ្ទះមានគ្រោះថ្នាក់ណាស់អ៊ីចឹងតើ បានជាពុកមិនព្រមឱ្យចេញមកក្រៅតែម្នាក់ឯង ។
គិតហើយកូនត្រីក៏ហែលសន្សឹមៗទៅមុខ ។ ដល់ភូមិបង្កងកូនត្រីមានការតក់ស្លុត យ៉ាងខ្លាំង ព្រោះ មានបង្កងធំមួយហែលសំដៅមករក ។ កូនត្រីហែលចេញដោយស្រែក :
- ជួយកូនផងម៉ែ !
- ឈប់សិនអាកូនត្រីតូច យើងឃ្លានណាស់ !
ភ័យខ្លាំងពេកកូនត្រីក៏ត្បុលចូលទៅលាក់ខ្លួនក្នុងផ្កាថ្ម ។ ដោយហែលច្រើនដងពេកកូនត្រីអស់កម្លាំង វាក៏ដេកលក់ក្នុងផ្កាថ្ម ។ ពេលវាភ្ញាក់ដឹងខ្លួនឡើងវិញវាឃើញមានពន្លឺ មួយចាំងនៅលើទឹក កូនត្រីសប្បាយចិត្ត ណាស់ព្រោះវាស្មានថាជាព្រះចន្ទ្រក៏ហែលសំដៅពន្លឺនោះ ។ ចៃដន្យអាក្រក់កូនត្រីបានចូលសំណាញ់អ្នក នេសាទ ជាមួយត្រីជាច្រើនទៀត ។ កូនត្រីខំប្រឹងរើបម្រះយ៉ាងខ្លាំងនៅក្នុងសំណាញ់ ។ដោយសារតែខ្លួនរបស់ វាតូចផងនោះកូនត្រីក៏រួចផុតពីសំណាញ់ ។ កូនត្រីនឹកក្នុងចិត្តថា :
- ថ្ងៃក្រោយខ្ញុំលែងហ៊ានចេញមកក្រៅផ្ទះម្នាក់ឯងទៀតហើយ ! ឥឡូវត្រូវទៅរកព្រះចន្ទ្រនៅឯណា
ទៅ ! តើព្រះចន្ទ្រមានរាងយ៉ាងម៉េចទៅ ?
- កូនត្រីក៏ហែលចូលទៅបាតសមុទ្រតែម្នាក់ឯងដោយអស់សង្ឃឹម មួយរំពេចនោះវាក៏ឮសំឡេងឪពុក ម្តាយនិងបងៗរបស់វាស្រែកហៅ វាក៏ឆ្លើយដោយសប្បាយចិត្ត :
- ពុក ម៉ែ បងៗ ខ្ញុំនៅទីនេះ !
កូនត្រីត្រេកអរណាស់ក៏ហែលមករកគ្រួសារ ។ វាបានរៀបរាប់រឿងរ៉ាវដែលវាជួបប្រទះទាំងអស់ប្រាប់ ឪពុក ម្តាយ និងបងៗរបស់វា ហើយពួកគេក៏និយាយទៅកាន់កូនត្រីថា :
- សំណាងល្អហើយដែលកូនមិនមានគ្រោះថ្នាក់ ថ្ងៃក្រោយកុំធ្វើអ៊ីចឹងទៀតណា !
- ខ្ញុំសុំទោស ! ថ្ងៃក្រោយកូនលែងហ៊ានធ្វើអ៊ីចឹងទៀតហើយ !
បន្ទាប់មកពួកគេក៏នាំកូនត្រីទៅលេងនឹងស្រមោលព្រះចន្ទ្រដែលចាំងនៅលើផ្ទៃទឹក។ កូនត្រីនិយាយ ដោយសប្បាយចិត្ត :
- ខ្ញុំបានជួបព្រះចន្ទ្រហើយ ។
“កូនល្អស្តាប់ដំន្មានឪពុកម្តាយ”
ចប់
ស្នាដៃនេះបោះពុម្ពក្នុងទស្សនាវដ្តីតាំតាំលេខ ៣៩ ក្នុងឆ្នាំ ២០១១
និពន្ឋដោយ កែម លីហៀង
ព្រះឥន្ទ្រ និង សម្លាញ់
កាលពីយូរយារណាស់មកហើយ មានបុរសពីរនាក់ជាមិត្តសម្លាញ់នឹងគ្នា។ ម្នាក់ឈ្មោះ ផែន ម្នាក់ទៀត ឈ្មោះដោក ។ ថ្ងៃមួយ ពួកគេទាំងពីរនាក់បានធ្វើដំណើរតាមកប៉ាល់ទៅធ្វើ ជំនួញនៅស្រុកឆ្ងាយ ។ ពេលមក ដល់កណ្តាលសមុទ្រ ស្រាប់តែមានព្យុះយ៉ាងធំបក់បោកមក ធ្វើឱ្យកប៉ាល់នោះលិច ហើយសម្លាញ់ទាំងពីរក៏លង់ ទឹកស្លាប់ជាមួយគ្នា ។ផែនបានទៅចាប់កំណើតជាព្រះឥន្ទ្រនាឋានសួគ៌ ។ ថ្ងៃមួយ ព្រះឥន្ទ្រអផ្សុកក្នុងព្រះទ័យ ហើយនឹកភ្នក ដល់ដោកដែលជាសម្លាញ់ កាលពីអតីតជាតិ ។ ដោយចង់ដឹងសុខទុក្ខ របស់ដោក ព្រះអង្គក៏បើកព្រះនេត្រទិព្វ សម្លឹងរកមើល ហើយបានឃើញដោកចាប់កំណើតជាមនុស្សឃ្លង់ ដើរសុំទានគេយ៉ាងវេទនា ។ ព្រះអង្គរន្ធត់ព្រះទ័យយ៉ាងខ្លាំង ក៏កាឡាខ្លួនជាមនុស្សយាងចុះមកជួបដោក ។
នៅពេលបានជួបនឹងដោក ព្រះឥន្ទ្រក៏សួរទៅដោកថា “តើចង់បានអ្វី ? អ្នកប្រាប់មកចុះ ខ្ញុំនឹងជួយ” ។ ដោកសប្បាយចិត្តណាស់ ក៏និយាយទៅកាន់ព្រះឥន្ទ្រដែលជាសម្លាញ់ “ខ្ញុំសូមអរគុណព្រះអង្គខ្លាំងណាស់ ខ្ញុំមិនចង់បានអ្វីក្រៅពីឱ្យរូបកាយខ្ញុំបានល្អដូចមនុស្ស ធម្មតានោះទេ” គ្រាន់តែនិយាយចប់ព្រះឥន្ទ្រក៏កាឡាខ្លួន ជាព្រះឥន្ទ្រវិញ ។
ព្រះឥន្ទ្រក៏ជប់ដោកឱ្យមានរូបសង្ហា ប្រកបដោយកំលាំងខ្លាំងក្លា រួចផុតពីភាពពិការ ។ ដោកត្រេកអរណាស់ក៏និយាយយ៉ាងរំភើប “ខ្ញុំមានរូបរាងល្អវិញហើយ ! ខ្ញុំសប្បាយចិត្តណាស់ រកអ្វីមកផ្ទឹមមិនបានឡើយ ខ្ញុំសូមអរគុណព្រះអង្គ” ។ ពេលឃើញសម្លាញ់សប្បាយចិត្តបែបនោះ ព្រះឥន្ទ្រក៏មានបន្ទូលបន្ថែម “សម្លាញ់កុំព្រួយបារម្ភអី បើថ្ងៃណាមានទុក្ខសូមសម្លាញ់បួងសួងរកខ្ញុំចុះ ។ ខ្ញុំលាត្រលប់ទៅឋានសួគ៌វិញហើយ” ។ ចប់បន្ទូល ព្រះឥន្ទ្រក៏យាងទៅឋានរបស់ព្រះអង្គវិញ ។
ឯដោកវិញ តាំងពីមានរូបកាយមាំទាំមក គាត់ក៏ឈប់ដើរសុំទានគេដូចមុនទៀត ហើយបានទៅនៅបំរើ សេដ្ឋីភោគ ។ រាល់ថ្ងៃ លោកសេដ្ឋីតែងតែប្រើដោកឱ្យធ្វើនេះ ធ្វើនោះ មិនឈប់ ។ ដោយមានការនឿយហត់ និងចិត្តខឹងផងនោះ ដោកក៏បានបួងសួងសុំឱ្យព្រះឥន្ទ្រជួយគាត់ឱ្យបានក្លាយទៅជាសេដ្ឋី ។
ព្រះឥន្ទ្រក៏បំពេញនូវបំណងប្រាថ្នារបស់ដោក ។ ចាប់ពីពេលនោះមក ដោកក៏បាន ក្លាយទៅជាសេដ្ឋីមួយ រូបដែលមានទ្រព្យសម្បត្តិស្តុកស្តម្ភ ។ ថ្ងៃមួយដោកបានឃើញនារីដ៏ស្រស់ស្អាតម្នាក់ កំពុងជិះរទេះធ្វើដំណើរ តាមផ្លូវ ដោយមានមនុស្សហែហមយ៉ាងច្រើនកុះករ ។ ដោកឃើញហើយក៏ចាប់ចិត្តប្រតិព័ទ្ធនារីដ៏ស្រស់ស្អាត នោះ ហើយក៏ចាត់ឱ្យគេតាមដាន ។ ក្រោយមកទើបដឹងថា នារីនោះជាកូនស្រីរបស់លោកមហាមាត្យ ។
ដោយទឹកចិត្តស្នេហាដ៏ជ្រាលជ្រៅ ដោកក៏ចាត់ឱ្យអ្នកផ្លូវចៅមហាចូលទៅចែចូវ សុំ ដណ្តឹងនារីនោះមកធ្វើ ជាភរិយា ។ ពេលនោះលោកមហាមាត្យក៏ឆ្លើយតបទៅអ្នកផ្លូវចៅ មហាទាំងនោះវិញថា “សូមអស់លោកចៅ មហាទាំងអស់ អញ្ជើញត្រឡប់ទៅវិញចុះ ខ្ញុំមិនអាចលើកកូនស្រីរបស់ខ្ញុំទៅឱ្យសេដ្ឋីដោកបានឡើយ ព្រោះ ថាខ្ញុំជាមហាមាត្យ ដូច្នេះកូនប្រសារបស់ខ្ញុំយ៉ាងហោចណាស់ក៏ជាមហាមាត្យដែរ សូមអស់លោកទៅជម្រាបលោកសេដ្ឋីវិញចុះ” ។
អ្នកផ្លូវចៅមហាទាំងនោះ បាននាំសម្តីរបស់លោកមហាមាត្យ មកប្រាប់ដោកតាមដំណើរ ។ ខណ:នោះសេដ្ឋីដោកមានចិត្តខឹងយ៉ាងខ្លាំង ហើយក៏តាំងចិត្តថានឹងយកកូនមហាមាត្យមកធ្វើជាប្រពន្ធឱ្យទាល់តែបាន ។ គិតហើយ ដោកក៏បួងសួងសុំព្រះឥន្ទ្រ ជួយរូបគាត់ឱ្យក្លាយទៅជាមហាមាត្យ ។
ព្រះឥន្ទ្រក៏ជួយដោក ឱ្យបានរៀបការជាមួយកូនមហាមាត្យដូចក្តីប្រាថ្នា ។ ចាប់តាំង ពីបានធ្វើជាកូន ប្រសាលោកមហាមាត្យមក ដោកត្រូវឪពុកក្មេកប្រើឱ្យចូលគាស់ព្រះមហាក្សត្រជាញឹកញាប់ ដោយគាត់មាន បំណងឱ្យព្រះមហាក្សត្រសព្វព្រះរាជហឫទ័យនឹងដោក ។ ដោកមិនយល់ពីបំណងល្អរបស់ឪពុកក្មេកទេ ដោកខំធ្វើតាមទាំងមិនពេញចិត្ត ហើយក៏កើតមានគំនុំជាមួយឪពុកក្មេក ។
ព្រះមហាក្សត្រ សព្វព្រះរាជហឫទ័យនឹងលោកមហាមាត្រជាខ្លាំង ។ ថ្ងៃមួយព្រះអង្គ ទ្រង់ប្រឈួនខ្លាំង ដោយគ្មានរាជទាយាទនឹងស្នងរាជ្យសម្បត្តិ ព្រះមហាក្សត្រ ក៏កោះហៅ លោកមហាមាត្រចូលទៅពិភាក្សា ។ ពេលនោះ ដោកនឹកក្នុងចិត្តថាព្រះមហាក្សត្រនឹងផ្ទេរ រាជ្យសម្បត្តិឱ្យឪពុកក្មេកខ្លួន ។
ប្រសិនបើយ៉ាងនេះមែន ខ្លួនប្រហែលជាត្រូវឪពុកក្មេកប្រើវក់វីមិនខាន ។ យល់ឃើញយ៉ាងនេះ ដោកក៏ចង់សោយរាជ្យ ដើម្បីសងសឹកនឹងឪពុកក្មេក ទើបបួងសួងសុំឱ្យព្រះឥន្ទ្រ ជួយឱ្យខ្លួនបានឡើងសោយរាជ្យធ្វើជាស្តេច ក្រោយពីព្រះមហាក្សត្រចូលទីវង្គត។
ទីបំផុត ដោកក៏បានធ្វើជាស្តេចផែនដីដូចបំណង ។ ថ្ងៃមួយ ដោកក៏បានយាងព្រះ ឥន្ទ្រដែលជា សម្លាញ់ឱ្យមកកំសាន្តនៅក្នុងវាំងរបស់ខ្លួន ដើម្បីសំដែងនូវការដឹងគុណចំពោះព្រះឥន្ទ្រ ដែលបានជួយ ឱ្យសម្រេចបំណងប្រាថ្នាកន្លងមក ។ ក្នុងពីធីបដិសណ្ឋារកិច្ចនោះ ក៏មានការប្រគំតន្ត្រី និងរបាំផ្សេងៗ កំដរទៀតផង ។
នៅពេលចប់ពិធី ព្រះឥន្ទ្រក៏លាសម្លាញ់យាងត្រឡប់ទៅឋានព្រះអង្គវិញ ។ ពេលនោះ ដោកក៏សុំការ អនុញ្ញាតពីព្រះឥន្ទ្រ ធ្វើដំណើរទៅកំសាន្តនៅឋានសួគ៌ ។ ដោមានសំណូមពរបែបនោះ ព្រះឥន្រ្ទក៏នាំដោក ទៅកាន់ឋានរបស់ព្រះអង្គ ដោយហោះកាត់ព្រៃព្រឹក្សានិងដុំពពកដ៏សែនស្រស់ស្អាត ធ្វើឱ្យដោកមានចិត្តរីករាយឥតឧបមា ។
ពេលទៅដល់ឋានសួគ៌ ព្រះឥន្ទ្របាននាំដោកដើរមើលកំសាន្តគ្រប់ទិសទីទាំងអស់ ព្រមទាំងវិមានរបស់ ទេពធីតា ទេពអប្សរទាំងឡាយទៀតផង ធ្វើឱ្យដោកកាន់តែសប្បាយរីករាយ រហូតភ្លេចពីជាតិកំណើតរបស់ខ្លួន ។ ពេលនោះដោកនិយាយទៅកាន់ព្រះឥន្ទ្រថា “ឋានរបស់អ្នកម្តេចក៏ល្អម៉្លេះ ! ល្អជាងព្រះបរមរាជវាំងរបស់ខ្ញុំ រាប់ម៉ឺនសែនដងទៅទៀត ខ្ញុំពេញចិត្តនឹងឋាននេះណាស់ តើអនុញ្ញាតឱ្យខ្ញុំរស់នៅផងបានទេ ?” ។
ព្រះឥន្ទ្រឮហើយក៏នឹកគិតក្នុងចិត្តថា “អ្នកនេះមានចិត្តលោភលន់ខ្លាំងណាស់ ពីដំ បូងគ្រាន់តែចង់មាន រូបរាងមាំទាំប្រាសចាកពីភាពពីការតែប៉ុណ្ណោះ ពេលនេះ បានធ្វើជា ស្តេចទៅហើយនៅតែមិនស្កប់ចិត្តទៀត ។ អ្នកនេះសាងអំពើបាបច្រើន និងមានចិត្តលោភលន់ទៀត ។ គេមិនអាចក្លាយជាព្រះឥន្ទ្របានឡើយ” ។
គិតហើយ ព្រះឥន្ទ្រក៏និយាយទៅដោកថា “អ្នកមិនសមក្លាយជាព្រះឥន្ទ្រទេ ។ អ្នកនៅមានចិត្តលោភ លន់ខ្លាំងណាស់ ។ អ្នកត្រូវតែចាប់ផ្តើមជីវិតអ្នកសាជាថ្មីឡើងវិញ ព្រោះ អ្នកជាមនុស្សមានបាប” ចប់បន្ទូល របស់ព្រះឥន្ទ្រ ស្រាប់តែដោកធ្លាក់មកដល់ឋានមនុស្សវិញ ហើយប្រែក្លាយទៅជាឃ្លង់ដូចដើម ។ ពេលនោះ ទើបដោកភ្ញាក់ខ្លួន ហើយនឹកស្តាយក្រោយនូវរាល់អំពើលោភលន់ហួសព្រំដែនរបស់ខ្លួន ។
(សេចក្តីលោភលន់នាំមកនូវក្តីវិនាស)
ចប់
ស្នាដៃនេះបោះពុម្ពដោយទស្សនាវដ្តីតាំតំាក្នុងឆ្នាំ២០០៧
និពន្ឋដោយ កែម លីហៀង
កូនឈើ និងពពក
រដូវប្រាំងចូលមកដល់ ធាតុអាកាសក្តៅហួតហែង ព្រះពាយបោកបក់នាំមកនូវចំហាយក្តៅភាយៗ ដោយនាំទាំងស្លឹករុក្ខជាតិក្រៀមមកជាមួយ ។ក្នុងចំការឈើរបស់ពូសន រុក្ខជាតិគ្រប់ប្រភេទក្រៀមស្វិតស្រពោន ស្លឹកជ្រុះចាកដើម សល់តែមែក ត្រងោលៗ យ៉ាងសោះកក្រោះ ។ រីឯកូនឈើតូចៗ ដែលគ្របដណ្តប់ ដោយស្លឹកក្រៀម ពណ៌លឿងទុំ ស្រួយ ប្រៀបដូច អំបុកនោះ បានត្អូញត្អែរប្រាប់ម្តាយថា :
- ពុក ម៉ែ ! ពេលនេះកូនអស់កម្លាំងណាស់ កូនខ្សោះខ្លួនណាស់ ថ្ងៃនេះបើគ្មានទឹក ស្រោចស្រពទេ ពួកកូនប្រហែលជាគ្មានសំណាង បាននៅទទួលស្វាគមន៍ ការចូលមកដល់ នៃរដូវវស្សា នាថ្ងៃស្អែកឡើយ ! ឱពពកអើយ សូមមេត្តាផ្តល់ទឹកភ្លៀង ស្រោចស្រពពួកយើង បន្តិចមក ពួកយើងសូមអង្វរ ! ពួកយើងដាច់ ខ្យល់ស្លាប់ឥឡូវហើយ ។
ដើមឈើជាម្តាយស្រក់ទឹកភ្នែកហើយពោលយ៉ាងក្តុកក្តួល :
- កូនមាសម្តាយ ! ម្តាយក៏ហេវហត់មិនខុសពីកូនដែរ គ្រាន់តែម៉ែមានឫសជ្រៅជាងកូន អាចស្រូបយក ជាតិទឹកពីបាតដីបានបន្តិចបន្តួច ស្ទើរទប់ទល់នឹងធាតុអាកាសលែងបាន ទៅហើយ តើពុកម៉ែអាចជួយអ្វី ដល់កូនបានទៅ ? ពពកអើយសូមជួយស្រោចស្រពទឹក ភ្លៀងដល់កូនៗខ្ញុំបន្តិចមក ។
ដើមឈើជាឪពុកពោលទាំងក្រៀមក្រំ :
- ប្រពន្ធសម្លាញ់ កូនសម្លាញ់ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ យើងត្រូវតែងអត់ធ្មត់រង់ ចាំថ្ងៃស្អែក ។ ប៉ុន្តែ ល្ងាចនេះពុកជឿថាពិតជាមានភ្លៀងបន្តិចបន្តួចមិនខាន ព្រោះមើលទៅ ធាតុអាកាសក្តៅខុសធម្មតា រីឯផ្ទៃ មេឃខ្មួលខ្មាញ់ដោយពពកខ្មៅ ។
ម្តាយដើមឈើលើកដៃបួងសួង :
- សូមឱ្យពិតដូចពាក្យពុកវាឯងនិយាយទៅចុះ ។ ឱពពក ពេលនេះជីវិតកូនខ្ញុំត្រូវផ្ញើវាសនាលើអ្នក ទាំងស្រុង ហើយ ! សូមអ្នកធ្លាក់ភ្លៀងមួយមេមក !
រីឯពពកនៅខាងលើ កំពុងរត់ប្រដេញជាមួយខ្យល់យ៉ាងសប្បាយ គ្មានអើពើពីការ ទួញសោក របស់ពពួក រុក្ខជាតិឡើយ ។ ចំណែកកូនពពកមួយដុំ បានសំងំស្តាប់ពាក្យអង្វរ របស់រុក្ខជាតិដោយយកចិត្តទុកដាក់ ហើយ បានទៅប្រាប់ឪពុកម្តាយ :
- ពុកម៉ែសូមផ្តល់ទឹកភ្លៀងមួយមេតូចដល់ពួករុក្ខជាតិផង ពួកគេដាច់ខ្យល់ស្លាប់ឥឡូវហើយ ។
- ម៉ែអត់ដឹងទេ ! ស្រេចតែពុកឯងចុះ
- កូនកុំបង្ខំពុកអី ពេលនេះទឹករបស់យើងមិនទាន់គ្រប់ចំនួនទេ ! ដូចនេះយើងមិនអាច ស្រោចស្រព ពួកគេបានឡើយ !
- ប៉ុន្តែពួកគេពិតជាត្រូវការទឹករបស់យើងនៅថ្ងៃនេះមែនណាពុក !
- មិនអីទេ ស្អែករដូវវស្សាចូលមកដល់ហើយ ពេលនោះពុកនឹងស្រោចស្រពទឹកភ្លៀងមួយមេធំតែម្តង ! កូនចាំតែមើលចុះ !
- កូនបារម្ភក្រែងថា ពួកគេមិនអាចរង់ចាំដល់ថ្ងៃស្អែកបាន !
- រឿងនេះពុករបស់កូនចេះសំរេចហើយ កូនទៅសំរាកចុះ !
កូនពពកមិនអាចអង្វរឪពុកម្តាយបាន ក៏ទៅសំរាកទាំងមិនសប្បាយចិត្ត ។ ថ្ងៃនេះ មានភ្លៀងធ្លាក់មួយមេ យ៉ាងធំ លាយជាមួយតំណក់ទឹកភ្នែករបស់ឪពុកម្តាយដើមឈើ ។ ពួកគេយំសោក បោកខ្លួនយ៉ាងខ្លាំង សោកស្តាយជីវិតកូនៗដែលបាត់បង់ទៅ ។ កូនពពក ឃើញដូច្នោះ កើតក្តីសោកសៅយ៉ាងខ្លាំង ក៏និយាយទៅឪពុក ម្តាយ :
- ពុកម៉ែឃើញទេ ថ្ងៃនេះពុកម៉ែធ្លាក់ភ្លៀងច្រើនយ៉ាងណា ក៏មិនអាចស្រោចស្រង់ ជីវិតកូនពួករុក្ខជាតិ ទាំងនោះឱ្យមានជីវិត រស់ឡើងវិញបានឡើយ ! ម្សិលមិញបើពុកម៉ែផ្តល់ទឹកភ្លៀង ឱ្យពួកគេតែបន្តិចបន្តួច ក៏ អាចផ្សើមពួកគេ ឱ្យមានដង្ហើមរង់ចាំទឹកថ្ងៃនេះដែរ !
- ពុកសុំទោស មិនគួរណាពុកគិតខុសអ៊ីចឹងសោះ ពុកគិតចាំថាសន្សំទឹកភ្លៀងឱ្យបានច្រើន ចាំភ្លៀងម្តង មិនស្មានថាស្រោចស្រព ពួកគេយឺតពេលយ៉ាងនេះសោះ ។
- ពុកម៉ែសន្យាថាមិនធ្វើដូច្នោះទៀតទេ ពុកម៉ែគួរតែផ្តល់ទឹកភ្លៀងដល់ពួកគេឱ្យមាន ក្តីសង្ឃឹមក្នុងជីវិត រស់នៅ !
ចប់
(កូនឈើប្រៀបដូចជាជិវិតរបស់កុមារ ចាំបាច់ត្រូវតែមានការស្រោចស្រពនឹងថែទាំ ជារឿងរាល់ថ្ងៃ)
ស្នាដៃនេះបោះពុម្ពដោយទស្សនាវដ្តីតាំតាំ លេខ ៣៤ ឆ្នាំ ២០០៥
និពន្ឋដោយ កែម លីហៀកូនស្វា និង សារិកា
ជាយូរយារណាស់មកហើយ មានកូនស្វាមួយឈ្មោះអាសុខ បានសហការគ្នាជាមួយ សារិកាបើកហាងលក់ទំនិញ និងផ្លែឈើគ្រប់ប្រភេទ នាកណ្តាលព្រៃ ។ ហាងរបស់ពួកគេ មានអតិថិជនចូល ទិញយ៉ាង ច្រើនកុះករ ។ថ្ងៃមួយសារិកាចេញទៅរកទំនិញ ។ អាសុខនៅអង្គុយលក់ម្នាក់ឯង ។ វាសម្លឹងទៅ ផ្លែឈើទាំងនោះ ឃើញទុំក្រហមគួរឱ្យចង់ហូប ។ ពេលនោះ វាក៏ចាប់ផ្តើមហូបផ្លែឈើ ។ លុះអស់ផ្លែឈើ វាហូបដំណាប់ទៀត រហូតទាល់តែអស់ពីក្នុងហាង ។ ចៃដន្យសល់តែត្រសក់ស្រូវយក្សមួយ និងទំនិញខ្លះដែលវាមិនអាចហូបបាន ។
សារិកាត្រឡប់មកវិញឃើញទំនិញក៏អស់ លុយក៏គ្មានដូចនោះ វាអស់សង្ឃឹមយ៉ាងខ្លាំង ។ សារិកាសួរ ទៅអាសុខ “ហេតុអីបានជាងឯងហូបអស់អ៊ីចឹង ? ថ្ងៃនេះខ្ញុំទៅរកទិញទំនិញមិនបានទេ តើពួកយើងបានអ្វី ហូបទៅ ?”
អាសុខក៏និយាយទៅកាន់សារិកា “ខ្ញុំសុំទោសសារិកា !នេះមកពីខ្ញុំហូបមិនព្រមគិត ?” សារិកា និង អាសុខពិបាកចិត្តណាស់នាំគ្នាអង្គុយសម្លឹងទៅខាងមុខហាង ដោយក្តីអស់សង្ឃឹម ។ សារិកាសម្លឹង ទៅ ត្រសក់ស្រូវយក្ស ហើយវាក៏ពោលដោយអំណរថា “ជយោ ! យើងមានសង្ឃឹមហើយអាសុខ” អាសុខ ស្ទុះចូលមករកសារិកាហើយសួរ “ឯងមានមធ្យោបាយអ្វី ប្រាប់ខ្ញុំ” ។
សារិកាក៏និយាយ “បើយើងមានទូក យើងអាចជិះឆ្លងទៅទិញទំនិញ នៅត្រើយខាងណោះបាន” ។ អាសុខសួរ “តើយើងបានទូកមកពីណា ?” ។ សារិកាឆ្លើយ “យើងនៅសល់ ត្រសក់ស្រូវយក្សមួយដែរ យើងត្រូវតែពុះវាធ្វើជាទូក” ។
អាសុខក៏យកត្រសក់ស្រូវយក្សទៅពុះជាពីររួចចូកយកគ្រាប់ចេញ ។ ភ្លាមនោះពួក គេក៏ទទួលបាន ទូកមួយយ៉ាងប្រណីត ។
សម្លាញ់ទាំងពីរនាំគ្នាជិះទូកត្រសក់ស្រូវយក្សដើម្បីទៅទិញទំនិញ ដោយសារិកា អង្គុយខាងមុខ អាសុខ អង្គុយខាងក្រោយ ។ នៅតាមផ្លូវ អាសុខឃ្លានយ៉ាងខ្លាំង ។ វាក៏សំរេច ចិត្តចៀរសាច់ទូកត្រសក់ស្រូវ យក្សមួយ ចំណិតមកហូប ។ ដោយត្រសក់ស្រូវស្រួយឆ្ងាញ់ មានរសជាតិ អាសុខក៏ប្រើមាត់របស់វាខាំហូបយ៉ាងចាស់ ដៃតែម្តង ។ មួយសន្ទុះមកទូកត្រសក់ស្រូវយក្សក៏អស់មួយចំហៀងធំ ហើយក៏លិចទៅក្នុងទឹកបាត់ទៅ ។
សារិកាភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំង ។ វាប្រឹងហើរយោងអាសុខចេញពីទឹក យ៉ាងត្រដាបត្រដួស ។ សារិកាក៏ បន្ទោស អាសុខ “ហេតុអ្វីក៏ឯងហូបមិនចេះគិតបែបនេះទៀតហើយ ឯង ឃើញទេនេះហើយលទ្ធផល ដែល ឯងហូបតាមឈ្លាន” ។ អាសុខពោលទៅកាន់សារិកា ទាំងសោកស្តាយ “សុំទោសសារិកា ! ថ្ងៃក្រោយខ្ញុំពិតជា កែខ្លួន” ។ សារិកានិយាយទៅកាន់ អាសុខដោយលួងលោម “បើឯងចេះកែខ្លួនអ៊ីចឹងមិនអីទេ កុំអស់សង្ឃឹម អីណា យើងនៅ សល់ត្រសក់ស្រូវយក្សមួយចំហៀងទៀតដែរ ។ យើងអាចធ្វើទូកបានមួយទៀតដើម្បីប្រើ ប្រាស់” ។ សម្លាញ់ទាំងពីរក៏ត្រឡប់មកហាងវិញធ្វើទូកបន្តហើយជិះឆ្លងទៅទិញទំនិញ យកមកលក់យ៉ាង រីករាយ ។
ចប់
ស្នាដៃនេះបោះពុម្ពដោយ ទស្សនាវដ្តីតាំតាំ លេខ២៨ ឆ្នាំ ២០០៥រឿង វាសនាអាខ្មៅ
កាល
ពីព្រេងនាយ មានសេដ្ឋីម្នាក់ឈ្មោះ ប៉ោង
គ្មានប្រពន្ឋកូនទេ
រស់នៅជាមួយនឹងអ្នកបម្រើប្រុសស្រីប្រមាណសាមសិប
នាក់។ ថ្ងៃមួយ
គាត់រើសបានកូនឆ្កែមួយក្បាលនៅតាម
ចិញ្ចើមថ្នល់មកចិញ្ចឹម ហើយដាក់ឈ្មោះថា អាខ្មៅ។
ដោយមានមនោសញ្ចេតនាជាមួយអាខ្មៅ
សេដ្ឋីបានបញ្ជាឲ្យអ្នកបម្រើទាំងអស់ថែទាំ
អាខ្មៅឲ្យបានល្អ
មិនតែប៉ុណ្ណោះថែមទាំងរកគ្រូ ពូកែៗមកបង្ហាត់
បង្រៀនអាខ្មៅឲ្យចេះស្តាប់
ចេះធ្វើកាយវិការទៅតាមពាក្យសម្តី
និងចេះហិតក្លិនយ៉ាងស្ទាត់ជំនាញផងដែរ រួមទាំង
ក្លិនមាស ក្លិនប្រាក់ ក្លិនកាំបិត ពូថៅ
និងក្លិនថ្នាំពុលថែមទៀតផង។
ច្រើនឆ្នាំកន្លងផុតទៅ
អាខ្មៅក៏បានធំធាត់ក្លាយជាឆ្កែពេញវ័យមួយក្បាលប្រកប ដោយភាពរឹងមាំ
និងឆ្លាតវៃ។ ចាប់ពីពេលនោះមក លោកសេដ្ឋីក៏ទុក
អាខ្មៅនៅក្បែរខ្លួនទាំង ថ្ងៃទាំងយប់ សម្រាប់ការពារផង
និងសម្រាប់ធ្វើជាទីប្រឹក្សាផ្ទាល់ផង។ ពេលបាននៅជាមួយ
សេដ្ឋីគ្រប់ពេលដូច្នោះ ធ្វើអោយអាខ្មៅមានអំនួតយ៉ាងខ្លាំង
វាខំប្រឹងធ្វើខ្លួនយ៉ាងល្អដើម្បី ផ្គាប់ចិត្តលោកសេដ្ឋី
មិនតែប៉ុណ្ណោះ
រាល់ថ្ងៃវាតែងតែសម្តែងនូវភាពស្មោះត្រង់របស់វាចំពោះសេដ្ឋីជានិច្ច
ធ្វើឪ្យសេដ្ឋីកាន់តែពេញចិត្តចំពោះវាទ្វេឡើង
ពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃពីមួយ ខែទៅមួយខែ ពីមួយឆ្នាំទៅមួយឆ្នាំ
រហូតធ្វើឪ្យលោក សេដ្ឋីបាត់ការទុកចិត្តទៅលើមនុស្ស
ដែលជាបាវព្រាវធ្លាប់នៅបម្រើ
ធ្លាប់ស្មោះត្រង់ជាមួយគាត់តាំងពីពេលមុននោះទាំងអស់។
ហើយក៏ដកការងារពីអ្នកទាំង នោះដោយប្រគល់ទៅឪ្យអាខ្មៅគ្រប់គ្រងជំនួសវិញ
ពិសេសគឺរឿងផ្ទាល់ខ្លួនរបស់គាត់។ ប្រសិនបើមានសេដ្ឋីមកពីស្រុកក្រៅ
ប្រជារាស្រ្តរីក៏អ្នកភូមិអ្នក
ស្រុកដែលមានបំណងចង់ជួបពិភាក្សាការងារជាមួយលោកសេដ្ឋីប៉ោងគឺត្រូវ
ឆ្លងកាត់ការអនុញ្ញាតពីអាខ្មៅជាមុនសិន ទើបការពិភាក្សានោះបាន
សម្រេចទៅតាមដំណើរ សូម្បីតែអ្នក
បម្រើក្នុងផ្ទះជាមួយគ្នាក៏ដូច្នោះដែរ។
ថ្ងៃមួយ
មានសេដ្ឋីម្នាក់ឈ្មោះដួងមកពីស្រុកឆ្ងាយ
បានសុំចូលពិភាក្សាការងាររកស៊ីជាមួយសេដ្ឋីប៉ោង។
ពេលនោះអាខ្មៅវាបានហិត ក្លិនដឹងថា សេដ្ឋី ដួង បាននាំយកមកនូវ
មាសពេជ្រ កែវកង និងជំនូនយ៉ាងសន្ឋាប់មកជាមួយ
ដូច្នោះវាក៏ប្រញាប់បើកផ្លូវឪ្យសេដ្ឋី ដួង
ចូលជួបជាមួយនឹងម្ចាស់របស់វា ដោយយកក្បាលទៅត្រដុសនឹងជើងសេដ្ឋីដួង
ដើម្បីបង្ហាញពីសេចក្តីគោរព រីករាយ និងរាក់ទាក់។
ហើយនៅពេលដែលសេដ្ឋីដួង កំពុងពិភាក្សា
គ្នាជាមួយនឹងសេដ្ឋីប៉ោងនោះ
អាខ្មៅវាដើរទៅដេកក្បែរទ្វាររង់ចាំស្តាប់ការសន្ទនាយ៉ាង
ស្ងៀមស្ងាត់។
ថ្ងៃក្រោយមកទៀត
ក៏មានប្តីប្រពន្ឋកសិករពីរនាក់បានមកសុំការអនុញ្ញាតជួបសេដ្ឋីប៉ោង
ដើម្បីសុំខ្ចីស្រូវមួយចំនួនទៅធ្វើពូជ
ព្រោះស្រូវពូជរបស់គាត់ត្រូវកណ្តុរបំផ្លាញអស់ទៅហើយ។
កសិករពីរនាក់ប្តីប្រពន្ឋទៅអង្វរករដល់បាវព្រាវក្នុងផ្ទះសេដ្ឋីស្ទើរ
គ្រប់គ្នា ដើម្បីចូលជួប លោកសេដ្ឋី
ប៉ុន្តែគ្មាននរណាម្នាក់ហ៊ានធានាចំពោះគាត់ឡើយ
ម្នាក់ៗបានត្រឹមតែគ្រវីក្បាល
និងដកដង្ហើមធំអាណិតប្តីប្រពន្ឋទាំងពីរនាក់តែប៉ុណ្ណោះ។ចាំគិតសិន
មានសត្វ
មួយក្រុមបាននាំគ្នាស្វែងរកចំណីនៅក្នុង
ផ្ទះបាក់បែកមួយ ។ នៅពេលកំពុងស្វែងរកចំណីនោះ
កណ្តុរបានប្រទះឃើញស្រូវមួយកំប៉ុង។
ពេលនោះកណ្តុរត្រេកអរណាស់
ហើយក៏យកស្រូវមកជួបជាមួយមិត្តភក្តិ។
នៅពេលមិត្តគេពុំទាន់មកជួបជុំគ្នា
កណ្តុរក៏គិតតែម្នាក់ឯងថា “ឥឡូវនេះ
ខ្ញុំមានស្រូវមួយកំប៉ុង
បើទោះជាយកទៅធ្វើនំក៏ចែកគ្នាហូប
មិនគ្រប់ដែរ
ដូច្នេះខ្ញុំត្រូវតែយកស្រូវនេះទៅដាំ
ដើម្បីឱ្យបានផលច្រើន” ។
ពេលកំពុងគិតនោះ
មិត្តរបស់កណ្តុរមានទន្សាយ កំប្រុក ឆ្កែ ឆ្មា ចាប មៀម ទីទុយ
ក៏មកជួបជុំគ្នា ។
កណ្តុរក៏លើកស្រូវបង្ហាញទៅមិត្តទាំងអស់ហើយ
និយាយ “ខ្ញុំមានស្រូវមួយកំប៉ុង
មោះពួកយើងយកទៅដាំ” សត្វទាំងអស់មើលមុខគ្នា
រួចឆ្លើយព្រមគ្នាថា “ចាំគិតសិន”
ដោយឃើញមិត្តទាំងអស់នោះអល់អែក
កណ្តុរក៏យកស្រូវទៅសាបតែម្នាក់ឯង ។
ច្រើនថ្ងៃក្រោយមក ស្រូវនោះក៏ដុះចេញជាសំណាប។
កណ្តុរក៏បបួលសត្វទាំង
នោះឱ្យទៅជួយដកសំណាប ដើម្បីយកទៅស្ទូង។
សត្វទាំងនោះមើលមុខគ្នា រួចឆ្លើយព្រមៗគ្នាថា
“ចាំគិតសិន” កណ្តុរដឹងថា
ពួកមិត្តទាំងអស់នោះមិនចង់ចូលរួម
ក៏ទៅដកស្ទូងតែម្នាក់ឯងរហូតរួចរាល់ ។
រដូវស្រូវទុំចូលមកដល់ កណ្តុរសប្បាយចិត្តណាស់
ក៏មកបបួលមិត្តភក្តិដើម្បីទៅច្រូតស្រូវ
ប៉ុន្តែមិត្តទាំងនោះនៅតែឆ្លើយដដែលថា
“ចាំគិតសិន” ។ កណ្តុរក៏ទៅច្រូតស្រូវ
បោកបែនរួចយកស្រូវទៅកិនតែម្នាក់ឯង
រហូតបានជាអង្ករ ។
កណ្តុរក៏យកអង្ករទៅកិនធ្វើជានំ
ដែលមានក្លិនឈ្ងុយឆ្ងាញ់សាយភាយពាសពេញព្រៃ។
ខណ:នោះស្រាប់តែមិត្តគេទាំងអស់គ្នារត់
មករកកណ្តុរសុំនំហូប
កណ្តុរមើលមុខមិត្តទាំងនោះរួចក៏ឆ្លើយថា
“ចាំគិតសិន” ។
កណ្តុរនឹកគិតតែម្នាក់ឯង “ទម្រាំតែបាននំនេះមក
ខ្ញុំចំណាយកំលាំងតែម្នាក់ឯង
រឿងអីដែលត្រូវឱ្យពួកគេហូបនោះ” ។
ប៉ុន្តែភ្លាមនោះកណ្តុរក្រឡេកទៅឃើញពំនូកស្រូវ
គរក្បែរនោះ ហើយពិចារណាម្តងទៀត
“បើខ្ញុំឱ្យពួកវាហូប ពួកវាស្គាល់រសជាតិ
នឹងដឹងអំពីតម្លៃអង្ករ
អ៊ីចឹងពួកគេនឹងជួយបន្តដាំដុះខ្ញុំមិន
ខាន” ។
គិតហើយកណ្តុរក៏ចែកនំឱ្យទៅមិត្តភក្តិគេ
ហូប ។
រដូវវស្សាឆ្នាំក្រោយពួកគេក៏នាំគ្នាដាំ
ស្រូវទាំងអស់គ្នា៕
ចប់
រឿង កូនតុកកែស្វែងរកម្ដាយ
និពន្ធដោយ ៖ កញ្ញា កែម លីហៀងចុះផ្សាយក្នុងទស្សនាវដ្ដី តាំតាំ
0 comments :
Post a Comment